7. Szok to mało.

Syriusz Black przeczytał artykuł w gazecie. Na jego twarzy malował się szok i strach, którego nawet nie próbował maskować. Czarna grzywka opadło lekko na jego czoło przysłaniając mu nieco oczy. Lecz jego to nie obchodziło. Wpatrywał się tępym wzrokiem w Proroka Wieczornego. Jego myśli tłukły się po głowie jak szalone, aż wreszcie jedna z nich wydostała się na zewnątrz:
- Muszę pomóc go szukać. Biedny Rogacz- powiedział cicho.
- Nie. Jest już późno. I tak nic sam nie zdziałasz. Jutro rano trzeba iść do dyrektora i rozpocząć poszukiwania. Sam w nich pomogę- zaprzeczył stanowczo starszy Black.
- Ale...
- Nie ma "ale". Jesteś zmęczony. Odpocznij.
- Hm. No... dobra. Ale jutro o świcie ruszamy- ociągał się Syriusz.
- Oczywiście. Dobranoc.
Jednak mimo wszystko, kiedy kilkanaście minut później leżał w luksusowym łóżku, nie mógł zmrużyć oka. Wciąż myślał co się działo z Jamesem Potterem. Z jego najlepszym przyjacielem. Z jego prawdziwym bratem.

W tym samym czasie chłopak tak bardzo ważny dla młodego Blacka przeżywał okropne męki. Od kilku godzin próbowali wyciągnąć od niego informacje o Zakonie Feniksa. Obrywał na zmianę, to klątwą, to cruciatusem, to kopniakiem. Jednak nie śnił nawet się złamać. Wolał umrzeć niż zdradzić. W końcu śmierciożercy postanowili na razie mu odpuścić, aż wszystko przemyśli. Tylko, że James Potter nie myślał w tej chwili o tym czy umrze. Martwił się czy z jego przyjaciółmi wszystko w porządku. Myśl, że mogłoby im się cokolwiek stać bolała go bardziej niż najstraszniejsza klątwa.
Z wyczerpania padł na posadzkę i usnął. Rano obudził go trzask drzwi. Podniósł ociężałe powieki i niemal natychmiast jęknął z bólu. Wszystko go bolało, a wiedział, że to nie koniec.
Rozejrzał się za źródłem hałasu i dostrzegł trzy postacie. Dwie miały czarne peleryny i białe maski, a trzeciej nie widział, bo stała w ich cieniu.
- Oooo. Nasz bohater się ocknął- zakpiła jedna z nich kobiecym głosem.- Mamy dla ciebie niespodziankę- zachichotała.- Poznaj nowego Jamesa Pottera.
Wtedy trzecia postać wystąpiła zza pozostałych i okazało się, że ma szatę Hogwartu z krawatem Gryffinforu.
Okazało się, że ta postać wygląda identycznie jak on...

Gdy tylko słońce pojawiło się nad horyzontem oświetlając pogrążone w śnie ulice. Syriusz widząc promienie przebijające się przez zasłony zerwał się z łóżka i w pośpiechu ubrał się. Zbiegł do kuchni gdzie czekał już na niego wuj.
- Dzień dobry Syriuszu. Myślę, że zanim coś zaczniemy robić przeczytaj to- powiedział i rzucił mu kopertę z herbem Hogwartu.
- Co to?- zdziwił się.
- Czytaj.
                                      Szanowny Panie Black!
Niniejszym informujemy, że każdy uczeń Hogwartu, będący poza nim, ma obowiązek powrócić do szkoły w celu bezpieczeństwa. Koperta jest świstoklikiem, który włącza się za pomocą hasła "Chimera". Każdy nie przybyły do zamku uczeń będzie odszukany przez Ministerstwo Magii.
Mam nadzieję ujrzeć wszystkich na drugim śniadaniu.
 Z poważaniem,
Albus Dumbledore, dyrektor szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie.

- Nie mogę wracać sobie do zamku! Przecież Rogacz jest w niebezpieczeństwie!- krzyknął oburzony.
- Spokojnie. Jak pojedziesz do Hogwartu, to odwiedzić dyrektora. Oczywiście jeżeli nie będzie Jamesa. Może nie został porwany. W każdym razie trzeba mieć nadzieję.
- Masz rację. Idę po kufer- westchnął z rezygnacją i po dwóch minutach był na dole z kufrem.
Wziął tosta i zaczął do jeść. Kiedy skończył niezbyt obfite śniadanie chwycił kopertę i podał rękę wujowi.
- No to do zobaczenia- powiedział ponuro.
- Powodzenia Syriuszu. Mam nadzieję, że wszystko dobrze się skończy- uśmiechnął się ten do niego krzepiąco i uścisnął mocno rękę.
- Ja też- stwierdził.- No to... Chimera.
Poczuł, że jakaś siła go ciągnie i że wiruje w przestrzeni, aż ustało i stał w sali wejściowej Hogwartu. Zrezygnowany poszedł do wieży, przeszedł przez zatłoczony Pokój Wspólny i wszedł do dormitorium. Tam spotkał chłopaków, którzy natychmiast się na niego rzucili, przekrzykując siebie.
- Czytałeś??!
- Jak myślisz po co nas zawrócili?
- Myślisz, że nic mu nie jest?
- CISZA!- wrzasnął w końcu, czując ulgę gdy go posłuchali.- Tak. Czytałem. Pewnie dla tego, że podejrzewają porwanie ucznia, to chyba oczywiste. Nie mam pojęcia. Pozostało nam mieć nadzieję, że go zaraz zobaczymy.
Ci zrezygnowani opadli na łóżka pogrążając się w myślach.
- Lepiej chodźmy do Wielkiej Sali. Może Dumbledore nam coś powie- mruknął Łapa.
- Masz rację- poparł Lunatyk.
Więc ruszyli. W drodze do portretu napotkali zdezorientowane dziewczyny, aby chwilę potem usłyszeć identyczne pytania.
- Kurczę, się porobiło- stwierdziła Kate.
Weszli do sali i usiedli na swoich miejscach. Spojrzeli w stronę stojącego za katedrą dyrektora, który czekał, aż wszyscy usiądą.
- Moi drodzy. Te święta spędzicie tutaj w celu bezpie...
Ale nie dokończył, bo wrota do sali otwarły się z hukiem i stanął w nich Rogacz z kpiącym uśmiechem na twarzy...
**********************************************************
Hej :)
Wiem trochę krótko, ale wolę jak jest więcej krótszych rozdziałów. Mam nadzieję, że się podoba, choć nie działo się nic nadzwyczajnego :)
Proszę o komentarze! Bo nie wiem co o tym sądzić, skoro wchodzę na bloga, a tam się okazuje, że 2 komentarze. Czyli 2 osoby tylko czytają? Okej.
Pozdrawiam,
Rogaczaka.